Քիչ առաջ Հայաստանի կառավարությունը, վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի առաջարկով, որոշում ընդունեց մայիսի 10-ը ոչ աշխատանքային օր հայտարարելու մասին:

Ինչպես յուրաքանչյուր բարեպաշտ հայկազուն ես էլ երդվյալ պանրասեր եմ։ Ինձ համար էլ առանց պանրի սեղան նստելը համազոր է, զորօրինակ, խաշ ճաշակելուն առանց օղու։

ՀԱԿ կուսակցության երեկվա նախընտրական հանրահավաքն ուղղված էր երևանյան լսարանին և ամբողջովին նվիրված էր իշխանությունների քննադատությանը: Խոսեցին իշխանությունների հարստություններից և այն մասին, թե հենց որ Երևանի իշխանությունը փոխվի, կփոխվի նաև երկրի վիճակը: ՀԱԿ անդամ Վլադիմիր Կարապետյանը, օրինակ, «կիսվեց» քարոզարշավից ստացած իր տպավորություններով, ասաց, որ մայրաքաղաքցիները «կարոտ են փոփոխությունների, թեև երևանցիներից դեռևս բոլորը չեն, որ համամիտ են մեզ հետ, որ ավագանու ընտրությունները առաջին և շատ կարևոր քայլն են այս ուղղությամբ», ինչը նշանակում է, թե երևանցիների համար, այնուամենայնիվ, քաղաքապետի ընտրությունները քաղաքական ընտրություններ չեն:

Գուցե, քանի որ մեր հեռուստաէկրանն ու ռադիոեթերը ժամանակին եղել են Կենտրոնի, այսինքն` Մոսկվայի գավառական աջակիցները դեռ հեռու-մոտ խորհրդային տարիներին, այսօր էլ ավանդույթը չի մոռացվել, բոցկլտում է անմար կրակի պես։ Եվ վիրավորվում ես ակամա, երբ մոսկովյան «ռեյծինգային» որևէ հաղորդաշարի հայաստանյան պատճենն ուշանում է։ Տխրահռչակ այս երևույթի դեմ պայքարելն անիմաստ է, ժամանակն է սա հիմնավորել և մեր հեռուստառադիոբոսերի համառությունը։

Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ Բորիս Նավասարդյանի փոխանցմամբ, Երևանի ավագանու ընտրությունների մշտադիտարկման արդյունքներով, ընտրարշավի լուսաբանման գործում առավել ակտիվություն է ցուցաբերում «Կենտրոն» հեռուստաալիքը, ոին հետևում են «Երկիր Մեդիան» և «Արմնյուզը»:«Այս առումով «Կենտրոնը» և «Երկիր Մեդիան» վերականգնել են առաջատարի իրենց դիրքերը, որոնք զբաղեցնում էին 2012թ. խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ և որոնք զիջել էին 2013 թ. նախագահական ընտրարշավի ժամանակ:

Արդեն 20 օր է, ինչ տեղեկություն չկա Իտալացի լրագրող Դոմենիկո Կիրիկոյի մասին, որ Լիբանանից Սիրիա էր ուղևորվում։ 62-ամյա լրագրողը Լիբանանից դուրս է եկել ապրիլի 6-ին։ Նրա հետ կապ չկա ապրիլի 9-ից։

Երբ առաջին անգամ իմացա ցեղասպանության մասին, չորրորդ դասարանում էի: Էն ժամանակ դպրոցում շատ չէին խոսում ցեղասպանության մասին: Իմ ուսուցիչն ասում էր, որ թուրքերն ու ադրբեջանցիներն իրար հետ կապ չունեն, տարբեր են: Իջևանի շրջանում մի քանի ադրբեջանաբնակ գյուղ կար: Առավոտ ծեգին այդ գյուղացիներից շատերը գալիս մեր բակերում կաթումածուն էին վաճառում, ձու և կանաչեղեն:

Դեռ մեր անկախության առաջին տարիներին, երբ ազատ մամուլի կողքին իր դերակատարումն ուներ կուսակցական մամուլը, այս կամ այն կուսակցության պատվերով լրագրող գործընկերների վրա հարձակվելը հազվադեպ հանդիպող երևույթ չէր: Եվ կուսակցական «պետպատվերի» շրջանակներում առանձին լրագրողներ չէին խորշում իրենց գործընկերների հետ փչացնել հարաբերությունները, պիտակավորել միմյանց: Հիմա, երբ թվում է՝ լրագրողներն ու մամուլն ավելի ազատ են, կուսակցական հրահանգավորված պատվեր էլ չպետք է լիներ, այդ տխուր ավանդույթի ոգին պահպանվել է պիոներական անցյալի հուշերով ապրող լրագրողների մոտ: Ինչո՞ւ: Դժվար է ասել:

Նիկիտա Վիսոցկին՝ Վլադիմիր Վիսոցկու որդին, վերջակետ է դնում Աստծու հանդեպ ունեցած հոր վերաբերմունքի մասին շարունակվող քննարկումներին: Մահվանից ոչ շատ առաջ Վիսոցկին մկրտվում է:

Հարգելի հանձնաժողովի անդամներ, հանձնաժողովի ստեղծման գաղափարը, անշուշտ, ողջունելի է, կարծում եմ, նրա գործունեությունը կնպաստի Հայոց ցեղասպանության միջազգային լայն ճանաչման գործընթացին, եթե, իհարկե, լիարժեք ազգային մոտեցում ցուցաբերեք և ոչ թե անտարբերության մատնեք: